پس از دو دهه بوسه بر یک پیراهن: سهیل، سرمربی سپیدرود - مجله توسعه دهنده

به گزارش خبرنگاران / فرشاد کاس نژاد / اگر از خودتان می پرسید سرمربی موقت سپیدرود کیست، لابد با یک داستان جذاب به نام سپیدرود آشنا نیستید، لابد خبر ندارید که تیم هایی در فوتبال ایران فارغ از بودجه های بادآورده تیم های صنعتی و دولتی و بازی های رانتی و درآمدهای انحصاری خودروسازها، دهه ها را با شادی های کوچک و دردهای جانفرسا گذرانده اند و حکایت خود را در شهر خود ساخته اند، ستاره های خودشان را داشته اند و وفاداری به تیم را میان چهره های خود معنا نموده اند. شاید نمی دانید زندگی با تیم های کوچک، با حس های مشترک بومی چه مفهوم پراحساسی دارد.

فوتبال در مقیاس کوچک، کارنمودهایش در یک شهر، آن حس همشهری بودن با یک تیم کوچک، آن حال و حظ با همه شکست ها و ناکامی ها و این حال و روز، همین چیزی که باقی مانده و نمانده. این خیال که شاید راه نجاتی باشد، بدون آنکه ریالی از این بودجه های بی حساب از آسمان ببارد.

سهیل حق شناس ستاره چنین فضایی بوده، چهره چنین حکایتی بوده. سالهای سال، در تمام سالیان جوانی، وقتی بازوبند بر بازو می بست و برای تماشاگر، تنها برای تماشاگر، به میدان می رفت و اگر پیراهنش را بعد از هر گل می بوسید، از واقعی ترین بوسه ها بود، نشان از واقعی ترین دوست داشتن ها. او بعد از یک عمر زندگی با سپیدرود، از پس سال های دشوار و پرماجرا امروز روی نیمکت تیمی می نشیند که متعلق به خودش است، نه متعلق به مالکان و مدیرانی که هیچ کس نمی فهمد چرا می آیند و چرا می روند. اوست که در سپیدرود صاحب و مالک است، او به نشانه همه مردان ماندگار سپیدرود، برادران صومی و همه موسپیدهای این تیم و همه تماشاگرانی که مثل سهیل عمری را با سپیدرود گذرنده اند. مالک سپیدرود اینها هستند و گذر عمرشان سند مالکیت شان است. امروز شاید اولین روز و شاید آخرین روز سرمربیگری سهیل در سپیدرود باشد اما یکی از روزهایی ست که سپیدرود دست سپیدرودی هاست و این سپیدرود برای دوستدارانش پرمعناتر است.