چالش والدین برای ازدواج فرزندان مبتلا به اتیسم - مجله توسعه دهنده

به گزارش خبرنگاران، اختلال طیف اتیسم، اختلالی عصبی رشدی است که در دوران رشد زیر سه سالگی اتفاق می افتد. نارسایی در مهارت های ارتباطی و اجتماعی و داشتن رفتارهای قالبی از نشانه های مهم این اختلال محسوب می شود. میزان شیوع این اختلال، حدود دو درصد در جامعه است و نسبت پسران به دختران حدود چهار به یک است. تحقیقات نشان داده اند که از دیدگاه والدین و خود افراد دارای اتیسم، چالش مهارت های اجتماعی در زندگی روزمره که شامل توجه به قوانین، راهبردها، انتظارها و دوستی ها در دوران انتقال از دبستان به دبیرستان و از دبیرستان به زندگی بزرگ سالی است، از مهم ترین چالش های آنان است.

بنا بر نظر متخصصان، دختران و پسران دارای اتیسم، از نظر برقراری رابطه دوستی با همسالان و برقراری روابط عاشقانه با چالش های متعددی روبه رو هستند و این موضوع موجب نگرانی والدین آنان می شود. برخی محققان گزارش کرده اند که والدین دختران و پسران دارای اتیسم، در مواجهه با بیان موضوع های جنسی و روابط عاشقانه مطرح شده از سوی فرزندان خود، احساس شرم و عصبانیت می کنند. همچنین در یک بررسی علمی نشان داده شده که بزرگ سالان اتیسم علاقه ای به داشتن روابط عاشقانه و جنسی ندارند، اما این موضوع دال بر این نیست که آن ها نیاز جنسی و یا حق ازدواج کردن را ندارند.

این موضوع که به لحاظ پژوهشی مورد توجه گروهی از محققان کشور از انجمن اتیسم ایران و دانشگاه تهران قرار گرفته است، موجبات انجام مطالعه ای را در خصوص بررسی نگرش اولیا نسبت به ازدواج فرزندان دارای اتیسم فراهم آورده است.

در این مطالعه، نگرش 100 نفر از اولیای دارای فرزند اتیسم بالای 15 سال شهر تهران با استفاده از پرسشنامه خاص علمی مورد بررسی قرار گرفته و سپس داده های به دست آمده ازلحاظ آماری تجزیه وتحلیل شده اند.

یافته های این پژوهش نشان دادند که فقط 10 در صد والدین نسبت به ازدواج دختران و پسران دارای اتیسم، نگرش مثبتی داشتند. اما در کل، افراد مورد مطالعه با آموزش دادن خانواده ها برای ازدواج و زندگی مشترک فرزند دارای اتیسم شان با حمایت سازمان ها و انجمن های مربوط موافق بودند.

در این رابطه، سید محمدعلی میری، کارشناس پژوهش انجمن اتیسم ایران و دو همکار دیگرش می گویند: درحالی که تنها 10 درصد اولیا معتقد بودند که افراد دارای اتیسم، اصولاً فاقد تمایلات جنسی هستند، 55 درصد آنان با مصرف دارو برای مهار تمایلات جنسی افراد دارای اتیسم مخالف بودند. از سوی دیگر 96 درصد اولیا بر این باور بودند که برای مهار تمایلات جنسی افراد دارای اتیسم باید از فعالیت های ورزشی استفاده کرد. در این میان 90 درصد اولیا معتقد بودند که افراد دارای اتیسم، باید با هم ازدواج کنند.

به بیان آن ها: با توجه به نتایج این پژوهش، باوجود مسائل متعدد در حوزه اختلال طیف اتیسم که اصلی ترین آن فقدان مهارت های ارتباطی است، نیمی از خانواده ها مخالف ازدواج افراد طیف اتیسم بودند، اما دیدگاهشان این بود که با فراهم شدن شرایط ازدواج و حمایت سازمان های دولتی و مردم نهاد، آن ها می توانند با افراد دیگر ازدواج کنند.

بنا بر اعتقاد محققان فوق، اصلاح نگرش والدین و خود افراد دارای اتیسم و اقشار گوناگون جامعه، مهم ترین گامی است که کارشناسان و مشاوران و برنامه ریزان باید در حل این مشکل بردارند.

این نتایج علمی پژوهشی که بحث ازدواج افراد دارای اتیسم را به عنوان موضوعی مهم در این افراد، پیش کشیده اند، در نشریه علمی رویش روانشناسی که به صورت ماهانه منتشر می شود، منعکس شده اند.