درگذشت علی معلم در واپسین روزهای سال
به گزارش مجله توسعه دهنده، امروز عصر وقتی که مجری، می خواست تازه خبر مربوط به درگذشت علی معلم را آغاز کند، اصلا نمی توانستم تصور کنم که خبر به چنین چیز غیرمترقبه ای ختم گردد: درگذشت وی به خاطر حمله قلبی در 54 سالگی! خبر فوت علی معلم در لحظه ای به من رسید که من در حال ورق زدن شماره نوروزی دنیای تصویر بودم!
به عنوان یک خواننده همیشگی مجله خوب جهانی تصویر، در یک آن همه آن لحظات خوبی را که علمی معلم برای ما ساخت در فکر مرور کردم.
علی معلم البته فقط یک سردبیر نبود، او یک نویسنده، ناشر، منتقد، تهیه کننده، کارگردان، مجری تلویزیون و حتی بازیگر هم بود. اما پیش از هر چیز در زندگی بسیاری از جوان های ایرانی با مجله اش، تأثیرگذار شد، مجله ای که امیدواریم بعد از او، به یاد او، با قدرت بسیار بیشتری چه به صورت کاغذی و چه در محیط آنلاین، به فعالیت خود ادامه دهد.
رفتن علی معلم من را برد به روزهایی ماقبل عصر نوارهای VHS، دورانی که تازه از کنکور فارغ شده بودم و می خواستم اطلاعات خود را در خصوص سینمای روز جهان تکمیل کنم. دورانی که تصور می کردم تا ابد، تماشا بعضی از فیلم ها با توجه به دشواری تهیه آنها، برایم در حکم آرزو باشد.
خبر ناگوار رفتن معلم، من را به یاد مجله با کاغذ کاهی می اندازد. یه یاد دوران درخشان بیژن اشتری در این مجله، هم او که رندی در نوشتن نقد سینمایی و شاید هم ژورنالیسم را به من آموخت.
یاد جشن سینمایی/ تلویزیونی جهانی تصویر (تندیس حافظ) و اینکه معلم چقدر برای برگزاری این مسابقه تلاش می کرد، یاد شوخی های او در این جشن و سرخوشی اش از اینکه بر همه موانع غلبه نموده و توانسته جشنواره ای دیگر را برگزار کند، یاد روزهایی که سرخوشانه به جشنواره کن می رفت.
از سال 1374 تا حالا، دو دهه ای در کنار جهانی تصویر و علی معلم بوده ام، گوینده خبر فقط چند جمله را ادا کرد، اما من ناگهان در یک آن، همه رخدادهای تلخ و شیرین این دو دهه در فکرم مرور شد.
فراز و نشیب ها، پیچش ها، شورمندی ها و ایست های جهانی سیاست در این دو دهه در فکرم تداعی شد، چیزهایی که به صورت عجیبی بارها و بارها بر کار مجله جهانی تصویر هم تأثیر گذارد و حتی در مقاطعی باعث توقف کار مجله شد.
به ناگاه من حتی یاد همه آن کیوسک های مطبوعاتی افتادم که مجله را به وسیله آن تهیه می کردم. یاد آن فروشنده مطبوعاتی افتادم که او هم در حوانی ناگهان فوت شده بود، یاد روزهایی که در استانی محروم خدمت سربازی را به شکلی طی می کردم و جهانی تصویر یکی از نشریاتی بود که مطبوعاتی همواره برایم نگه می داشت.
خاطرات شیرین روزهایی که نزدیک خواهرم بودم را از فکر گذراندم، روزهایی که گاهی به شوخی مجله را دیرتر به او می دادم، چون زمانی این مجله منبع شماره یک اطلاعاتی خواهرم در قسمت سینمایی بود و او هم که استعداد و حافظه ای عجیب در به خاطر سپردن همه اسامی و رویدادهای سینمایی داشت و روزهایی بعد از مطالعه مجله، با اطلاعات جانبی افزون تر، هنگام مصاحبه، از من امتحان و آزمون اطلاعات سینمایی می گرفت و من برای لجبازی ظاهری محبت آمیز، تهدید می کردم که مجله را دیگر به او نمی دهم!
حالا در روزها آخر سال ما هستیم و روبرو هستیم با دریغ انبوه عزیزانی که در این سال از دست داده ایم، بیایید به احترام همه لحظات خوبی که این عزیزان از دست رفته برای ما ساختند و تأثیراتی که تا ابد در جامعه ایرانی گذاشته اند و به وسیله یادگارهای فرهنگی شان همچنان خواهند گذاشت، لحظه ای درنگ کنیم و تصمیم بگیریم که در هر عرصه ای که فعالیت داریم، سال آینده را تبدیل به سال متفاوتی کنیم.
با وجود اینکه هنوز در ساعت اول آگاهی از خبر فوت علی معلم هستم، در حال نوشتن این یادداشت شتاب زده هستم و می دانم که نمی توانم حق مطلب را ادا کنم، اما تصمیم گرفتم که در یادداشتی ساده، احساسات آنی و واقعی خودم را بازتاب بدهم.
آخرین سرمقاله علمی معلم در مجله جهانی تصویر:
منبع: یک پزشک