خلا عظیم ورزش ایران که با دوپینگ نمایان شد، بازهم منتظر شوک باشید! - مجله توسعه دهنده

دلخوشی مسئولان از رکوردشکنی در کاروان اعزامی به توکیو هنوز از تب و تاب نیفتاده که به اجبار باید روی نام یکی از امیدهای این کاروان خط قرمز بکشند، خطی که نتیجه عبور از قوانین سفت و سخت دنیای است اما نه به سبک و سیاقی که برچسب آن روی پیشانی دیگر متخلفان ورزش زده شده است.

رویایی که رویایی دیگر را بر باد داد

دوپینگ در دنیا افراد زیادی را قربانی خود نموده به خصوص که آبرو، رویا یا هر دو را برای آنها بر باد داده است. در بیشتر مواقع افرادی که اتهام دوپینگ به آنها زده شده، توجیهی برای اقدام غیراخلاقی خود ندارند چون آگاهانه و هدفمندانه اقدام به انجام آن نموده اند.

در عین حال اما همواره ورزشکارانی بودند که بعد از مثبت شدن تست شان، خود را قربانی دوپینگ معرفی نموده اند چون بدون اطلاع ماده ممنوعه استفاده نموده اند و کسی هم نبوده که آنها را به موقع آگاه کند.

کاراته کای المپیکی و دوپینگی ایران نمونه این دسته ورزشکاران است؛ ورزشکاری که برای رسیدن به رویایی در چارچوب مسائل شخصی و خانوادگی اقدام به استفاده از دارویی کرد که دست بر قضا جزو مواد ممنوعه بود و دستش را از رویای ورزشی اش کوتاه کرد.

تبعات شکاف میان دو زندگی

اینکه استفاده از هر دارویی به چه دلیل برای افراد تجویز می گردد به خودشان ارتباط دارد و دایره زندگی شخصی شان اما قاعدتاً برای ورزشکاران این زندگی نباید جدا از زندگی ورزشی آنها باشد.

شکاف میان دو زندگی شخصی و ورزشی ملی پوش کاراته اما تبعاتی به همراه داشته که به جز خودش، برای کل ورزش ایران هم سنگین و جبران ناپذیر است در حالی که اگر چنین شکافی وجود نداشت قطعاً امروز نه آبروی برباد رفته ای بود و نه حسرتی بابت پریدن مدال قطعی طلا.

به طور طبیعی ورزشکاری که در سطح حرفه ای و المپیک فعالیت دارد نباید ساده ترین دارو حتی استامینوفن را بدون اطلاع پزشک تیم استفاده کند آن هم وقتی در آستانه اعزام به رویدادی است که بیشتر از هر میدان دیگری زیر ذره بین قانون گذاران آنتی دوپینگ در دنیا است.

مصرف دارو توسط کاراته کای ایران طبق تجویز پزشک -غیرورزشی- اجرا شده و این اقدام یعنی غیرعمد بودن استفاده از ماده ممنوعه هم اثبات شده اما درصد بالای خطا باعث اعمال محرومیت برای او شده است چراکه شناخت دارو، اطمینان از عدم ممنوعه بودنش یا در جریان قراردادن پزشک جزو وظایف مطلق ورزشکار تعریف شده است.

ورزشکار متخلف کاراته اما چرا از انجام این وظایف کوتاهی نموده است؟، پاسخ این پرسش را باید در همان شکاف و فاصله ای جستجو کرد که میان دو زندگی او وجود داشته و باعث شده از مطرح کردن مسائل شخصی با عوامل ورزشی زندگی اش امتناع کند.

دوپینگ جنسیت نمی شناسد

عدم اعتماد، نبود احساس راحتی یا شاید هم نگرش و باورهای سنتی و غلط باعث شده ملی پوش کاراته خود را آنقدر به مدیران و پزشکان تیمش نزدیک نبیند که آنها را از تجویز پزشک غیرورزشی خود آگاه کند وگرنه چرا باید یک ورزشکار صاحب سهمیه با علم به اینکه هرلحظه و در هر موقعیتی احتمال نمونه گیری از او وجود دارد دست به دارویی ببرد که از ماهیتش بی اطلاع است؟!

البته این فرض هم محال نیست که کاراته کای متخلف به عمد از اطلاع رسانی لازم امتناع نموده به این امید که ماموران آنتی دوپینگ مچ او را نمی گیرند و از میدان المپیک جا نمی ماند؛ امیدی که به نظر می رسد عضو تیم ملی تکواندو بانوان با تکیه به آن اقدام به دوپینگ کرد و به همین دلیل حالا که نتیجه کارش عیان شده، نه اعتراضی دارد و نه درخواست بررسی نمونه B را داده است.

دوپینگ هایی خطرناک تر از همواره

پیشینه ورزش ایران در دوپینگ به قدری سیاه و تاریک است که در رشته ای مانند وزنه برداری باعث ریزش قابل توجه سهمیه های المپیک وکاهش آنها به دو سهمیه برای توکیو 2020 شد.

حتی ورزشکاری مانند امیر علی اکبری به صورت مادام العمر از کشتی محروم شد و سعید علی حسینی (وزنه برداری) و حسین کیهانی (دوومیدانی) هم با محرومیت های سنگین روبرو شدند. (هر یک از این ورزشکاران هم خود را قربانی دوپینگ معرفی می نمایند).

در تاریخ ورزش ایران اما هیچ نمونه ای از محرز شدن تست دوپینگ یک ورزشکار المپیکی آن هم در آستانه المپیک ثبت نشده و همین اولین بودن پرونده ملی پوش کاراته زنگ خطری است مبنی بر اینکه با وجود تمام ادعایی که در زمینه آموزش و کنترل و مدیریت دوپینگ در کشور می گردد و هزینه هایی که روی دست ورزش گذاشته، ورزشکاری پیدا می گردد که در یک دستش سهمیه المپیک است و در دست دیگرش داروی ممنوعه؛ اگر آگاهانه باشد که بد و اگر ناآگاهانه باشد هم بدتر چون نشان از راه رفته اما ناقص و اشتباه را دارد.

از طرفی دوپینگ بانوی هوگو پوش هم یادآور می گردد که زرق و برق المپیک و خودنمایی در آن، ورزش بانوان را در راستا ارتکاب به جرم قرار داده در حالی که پیش از این کمتر آماری از دوپینگ ورزشکاران زن در کشور داشتیم.

اینها واقعیت های تلخی هستند که پذیرفتن شان و ارائه راه کارهای کاربردی باعث پیشگیری از تکرارشان می گردد در غیر این صورت باید منتظر شوک های عظیم تری از دوپینگ و حتی تبعات دنیای اش باشیم چرا که ورزشکاران نمادی از هویت ملی هر کشور در جامعه بین الملل هستند و هر اقدام غیراخلاقی آنها باعث خدشه دار شدن هویت ملت می گردد.