جهان در قلبشان جای دارد آنان که چون پرنده کوچ نموده اند - مجله توسعه دهنده

به جایی رفتند که خورشید همواره در زمستان است؛ یعنی روشنی می بخشد اما گرمای کم جانی دارد ولی آنان امیدوارند در سرزمین شمالی هم بتوان گرمای جنوب را به تن زندگی کرد. آنان در درگاه جدایی در آغوش تنگ بستگان و دوستان نم نم اشک شدند؛ وداعی شاید برای همواره های عمر، مثل زدن به دریای ناآرام با قایق بادی، بی دکل و ناخدا تا شاید امواج سرگردانی به ساحل برسد، حتی در پرت ترین گوشه عالم مثلا جزیره ای در گینه نو!

آنان رفتند مثل بسیاری دیگر که رفته اند؛ کسی از شما، دوستی، دلبسته ای یا فامیلی رفته اند تا زندگی را آنگونه که دوست می دارند تجربه نمایند یا آنگونه که فکر می نمایند برایشان بهتر است شروع نمایند. ما ابتدا گفتیم کجا می روید؟ آنجا برف ها بلند و یخبندان ها ابدی اند، شما اما اهل گرمای عرق ریز، فلافل، بندر، نخل وکارون، بی روزگار می شوید؛ زبان بیگانه، مردمان قطبی، سورتمه وکلاه وکاپشن. شما نمی توانید گل اومد، بهار اومد باشید.

این گفتن ها به دوستانی که عاقل و بالغ، درس خوانده و اهل تحلیل و معنی بودند ره به جایی نبرد. در واقع بیان بی مورد نکاتی بودکه خودشان 2سال ونیم آن را زیرورو نموده بودند. خانم میم می گفت: بله حق با شماست اما خم شدن بهتر از شکستن است و همراهش آقای دال می گفت: همه زندگی نبرد برای زندگی کردن است نه زنده ماندن. بله البته ما هم می دانیم در سرزمین دور و غریب آدم تبدل به خروس جنگی می گردد و همواره لاغر است. من گفتم پس حواستان باشد در آنجا دوست داشتن دلیل می خواهد، بنابر این خانه دوست را بروبید و دَرِ دشمنان را نکوبید. آنان هیچ نگفتند. سکوت گل خردمندی بود چنان که بغض برای ابر، چون سکوت سیب سر سفره هفت سین. آن دو پیش از سر بر آوردن بهار رفتند. همین روزها که زمستان برف بازی یادش رفته و فقط باران با ترانه می خواند و یا سیل سرود می نماید من تنها خواسته ام عشق ورزیدن بود به شما به دشت ها به شب های تابستان می خواستم باد مانند دست یک زن بگذرد از میان موهایت

هزارسال پیش هم کوچ کردن این قدر دور نبود. اغلب سنندج به تهران بود، با اتوبوس های دماغدار هندلی و بعدتر باتی. بی. تی یا ایران پیما، اما هر چه بود ما دائم در غیبت حضور یارِ رفته، بغض گره می زدیم درحنجره زخمی. راست این است که آن سال های دور و دیر، کوچ ها اجباری و کوتاه مدت بود؛ مثل سربازی رفتن یا مأمور به خدمت شدن پدرم از سنندج به چابهار. بقیه کوچ ها خودخواسته و برای ارتقای کیفیت زندگی بود. کوچ های برون مرزی هم غالبا برای تحصیل علم و اغلب با اینکه بازگشت داشت اما دوری ها، نامه نویسی ها و تا چه گردد تلفنی، دمار از روزگار دلتنگی درمی آورد. مادری 4سال و بیشتر فرزند رعنا و دلبندش را نبیند و نشنود و فقط پاره ای ایام، نامه ای که می باید با صدای پدر شنیده می شد ...

و اما شما مادر جان عزیزتر ازجان، دلم برایتان آن قدر تنگ شده که فقط خودتان می دانید چقدر. باورکنید دوری از شما مثل زندگی درسرزمین بی خورشید، بی کتلت و گوجه تف داده ناهار و مربای سیب با کره صبحانه است. مادرجان تو را به جان خواهران دل نازک تر از برگ پیازم نگران من نباشید. این زمستان تا نامه به دست تان برسد رفته است ان شاء الله زمستان دیگر. دست بوسم. خورشید جان تاب خانواده، مادر عزیزتر از نفس! خسته نیستم نه ازچشم به راهی، نه از تمنایت نه ازگذشته، نه ازحال، نه از آینده تنها، تنهایی ای بود مرا که رفته رفته از پسش برمی آیم!

حالا و این روز و ماه ها که جمعی در راه رسیدن به مقصد بدون آشنایی با شناکردن خود را به دریای مانش می زنند با قایقی که به بادی بند است، حالا و اکنون که 5/1میلیون هموطن نازنین تر از زندگی، نازنین تر از انار برای ساوه، ماهی سفید برای خزر و انجیربرای اصطهبان و حتی عزیزتر از شبنم برای تمامی چمن ها، شبدرها و شب بوهای ایران درصف مهاجرت به استرالیا وکانادا هستند تاجمعیت مهاجران جان ما را از 5میلیون کنونی افزون تر نمایند. حال ما که اینجاییم و گره خورده خاطرات آنانیم هر روز آشفته تر از باد، ویران تر از آوار می گردد.

راست این است که هر رفتنی دلیلی دارد چون هر انسانی جهان خود را دارد؛ مثل بهروز بوچانی پناهنده کُرد ایرانی که 6سال است در پرت ترین مکان جهان، اردوگاه پناهندگان در جزیره مانوس پاپوآ گینه نو در تبعیدی ویرانگر است اما از خاکستر، زبانه کشیده، چون توضیح درد طاقت سوز خود و هم رنجانش را کتاب نموده است و همین کتاب، همین روزها 2جایزه 25 و100هزاردلاری ویکتوریا -معتبرترین جایزه استرالیا- را مال خود نموده است. نام کتاب از زندگی جهنمی او حکایت ها می نماید؛ هیچ دوستی به جزکوهستان ندارم.

...روزگار غریبی است نازنین! این را همراهم می گوید و من می گویم بود و هست، چون هرکسی بازی و فیلم خود را دارد، مثل همسایه ما هامون که هر روز700متر دوچرخه کول می نماید تا500متر رکاب بزند، مثل رؤیا که شیرینی خانگی می پزد و درآمدش را پس انداز می نماید تا دوستش ویزای تحصیلی بگیرد و تا بعد، او خانم رؤیا را خبر کند پیش او برود، این جوری هاست زندگی و این دو تا هم که کوله هایشان را بسته اند تا پیاده ایران را فتح نمایند هم می دانند. البته برخی ها فیلم هایشان همواره عاشقانه است؛ یعنی عشق برای آنان به گونه ای است که اگر کاری را احتیاط ممنوع نموده انجام می دهند. آنان که چون پرنده کوچ نموده اند جهان در قلبشان جای دارد، من و شما و رؤیا هم در همین جهان هستیم.

از تو بگویم نبودنت نامی دیگر برای جهنم است چشمانت را مبند سردم می گردد