وقتی سریالی مسخره می گردد، حتما یک جای کار غلط است
به گزارش مجله توسعه دهنده، یک منتقد نسبت به آشفتگی سریال های تلویزیون انتقاد کرد و در عین حال اشکال بزرگ سریال پدر را این گونه مطرح کرد که روایت گر اقلیت جامعه است و گفت: تلویزیون به رغم گستردگی و بی در و پیکر بودنش، اثربخشی اش مثل شمعی در حال آب شدن است و دیگر مخاطب را اغنا نمی کند.
رضا درستکار در گفت وگویی با خبرنگاران درباره آشفتگی سریال های تلویزیون و ضعف آنها که کاهش مخاطبان را موجب گردیده است، اظهار کرد: سریال سازی در تلویزیون ایران ادامه دارد اما طبیعتا مثل سابق آن جذابیت ها را ندارد و انگار مثل یک خواب و رویا گردیده است. همه داستان ها تبدیل به داستان های داخل خانه و روابط سطحی و گذرا گردیده است. اگر طنزی ساخته می گردد معمولا در نمی آید و اگر هم در می آید یک بار مصرف است. یا سریال هایی درام ساخته می گردد از جمله سریال پدر، که کمی پا را فراتر از خطوط قرمز می گذارد اما در نهایت سریال سازی در تلویزیون ایران به دلیل گرفتاری های بسیار زیادی که بر مدیریت کلان در تلویزیون حاکم است و این مدیریت ها راهی هم ندارند، در یک کوچه بن بست حرکت می نمایند.
پدر رفتارهای ساختگی را مهندسی می نماید
این منقد سینما و تلویزیون درباره سریال پدر که این روزها از شبکه دو سیما پخش می گردد و حاشیه هایی که به دنبال داشت، اظهار کرد: پدر سریالی است که کوشش می نماید مجددا از طریق مهندسی کردن رفتارهای مذهبی و ساختگی به قشر محدودتری از جامعه توجه کند نه قشر وسیع. در واقع در این سریال بدنه جامعه رها گردیده است و به یک اقلیت پرداخته گردیده است. اشکال بزرگ این سریال این است که روایت گر جامعه اقلیت است. علت اینکه سریال هایی چون پایتخت و رهایم نکن خوب بودند، این بود که عمق و بدنه جامعه را در نظر گرفته بودند و وسعت حجم پیدا می کرد.
او تاکید نمود: سریال هایی مانند پدر که به قشری خاص می پردازند، نمی توانند مخاطب را جذب نمایند. به طور کلی تلویزیون یک دقیقه فرصت دارد تا بیننده را پای گیرنده نگه دارد اگر نتواند مخاطب کانال را عوض می نماید. بدون جذابیت و بدون به کار دریافت المان های موثر نمی توان مخاطب را نگه داشت. وقتی سریال پدر این جذابیت ها را ندارد و مورد تمسخر قرار می گیرد، معلوم است که یک جای کار اشتباه است.
او به نتایج نظرسنجی که صداوسیما از آمار 80 درصدی مخاطبانش ارائه می دهد، انتقاد کرد و گفت: تلویزیون با این شرایطی که دارد نمی دانم این آمار مخاطب 80 درصدی را از کجا می آورد و این نظرسنجی ها از کجا می آید.
درستکار یکی از مشکلات بزرگ برنامه های تلویزیونی را استفاده غلط از هنرمندان مطرح کرد و گفت: یکی از مشکلات بزرگ این است که کستینگ (انتخاب بازیگران) بر اثر احتیاج درام بسته نمی گردد، بلکه بر اثر صلاحدید مدیران یا سازندگان این انتخاب صورت می گیرد و در واقع یک چیزی خارج از شایسته سالاری است و همه این موارد در خروجی آثار دیده می گردد.
قراردادهایی که تلویزیون ایران با خودش بسته
او با بیان اینکه سریال های تلویزیون همیشه دستشان از پیش برای مخاطب خوانده گردیده است، اظهار کرد: مخاطب زمانی که سریال پخش می گردد، انتهای آن را متوجه می گردد و حدس می زند که قرار است چه اتفاقاتی بیفتد. کلیشه ای وجود دارد و تعریفی درست نموده اند که افرادی که محجبه هستند، جزو دسته های خوب هستند اما آن دسته از افرادی که پوشش عرف اجتماع را دارند آدم های منفی با گرایش منفی هستند. این قراردادهایی که تلویزیون ایران، خودش با خودش بسته است و آن را به سریال سازها تحمیل می نماید باعث گردیده است تمام رویدادهای سریال ها برای مخاطبان پیش بینی گردیده باشد.
این منتقد با اشاره به اینکه غالبا سریال ها و هنرمندانی که در آن ایفای نقش می نمایند تکراری هستند، گفت: درست است که حالا کمی وضعیت بهتر گردیده است اما در سال های پیش می دیدیم که برخی هنرمندان در همه شبکه های تلویزیونی حضور داشتند؛ بنابراین نتیجه وضعیتی که ایجاد گردیده این است که اعتمادسازی در تلویزیون از بین رفته و کمتر مخاطبان به تلویزیون ایران مراجعه و به آن اعتماد می نمایند. در عین حال وجه اثربخشی و همچنین سرگرم نمایندگی بسیار کمتر گردیده است. در حالی که تلویزیون به رغم گستردگی و بی در و پیکر بودنش اثربخشی اش مثل شمعی در حال آب شدن است و دیگر مخاطب را اقناع نمی نماید.
سریال های بزن دررویی و فوری فوتی
درستکار در ادامه به خبرنگاران گفت: سریال های تلویزیون در حال حاضر نه سرگرم نماینده هستند و نه بر روی مخاطب آن پیام و اثری که خواسته را می تواند بگذارد. تلویزیون در همه نقاط دنیا به سمت به روز شدن و هزینه بیشتر کردن و همچنین نزدیک شدن به سینما می رود اما تلویزیون ایران برعکس گردیده است. فکر کنید بخشی از مسابقه گلدن گلوب به آنالیز برنامه ها و سریال های تلویزیون اختصاص دارد و با چه عظمتی برگزار می گردد و چگونه ارزش پیدا می نماید اما متاسفانه در تلویزیون ایران به این شکل نیست و اگر هم جشنواره ای مثل جام جم برگزار می نماید یک شب دوام دارد که در آن خودشان، خودشان را ارنج و آثار خودشان را مهندسی می نمایند.
او در ادامه این گفت وگو به برخی سریال ها اشاره نمود که در طول این مدت استثنا بوده اند و گفت: در طول این مدت برخی سریال ها مثل مجموعه پایتخت و مجموعه رهایم نکن کار آقای عسگرپور در این زمینه مستثنی بوده اند و به دلایل متعدد سریال های بهتری شدند اما به طور کلی ساختار سریال های تلویزیونی بر همان مدار قبل می چرخد.
درستکار یکی از مهمترین معیارهای ارزش گذاری هنری بر روی آثار تلویزیونی و سینمایی را زمان مطرح کرد و شرح داد: زمان معین می نماید که فیلم ها و آثار تلویزیونی تا چه میزان دارای ارزش هستند و بر روی مخاطب اثر گذاشته اند.
او به سریال های هزاردستان و دایی جان ناپلئون که سال ها پیش ساخته گردیده و همچنان اثرگذاری خود را دارند، اشاره و اظهار کرد: این سازندگان ارزش هایی را در این آثار داشتند و مواردی را رعایت کردند که در سریال های دیگر این اتفاق نمی افتد. چرا تلویزیون ایران نباید یک بار دیگر چنین آثاری را خلق کند و متاسفانه سریال هایی بزن دررویی و فوری فوتی را پشت سر هم بسازد و پخش کند؟
چرا مدیر فرهنگی از خارج نیاوریم؟!
درستکار درباره ساختار مدیریت تلویزیون یک راه حل ارائه داد و اعلام کرد: ما برای فوتبالمان از آقای کی روش و از مربیان خارجی استفاده می کنیم. برای والیبال هم از مربیان خارجی استفاده می کنیم چرا وقتی مدیران فرهنگی مان توان لازم را ندارند، مدیر فرهنگی از خارج نیاوریم؟!
او در خاتمه گفت: زمانی که ما توان مدیریت در حوزه های کلان را نداریم بهتر است یک جاهایی دست به کارهای بهتری بزنیم اگر سرزمینمان را دوست داریم.
منبع: isna.ir